Leven, liefde en vrijheid aan de Zuid-Spaanse kust

We zijn inmiddels een paar keer per week op het strand te vinden zo rond eind van de middag.

En terwijl ik dit schrijf, zit ik daar op mijn stoeltje in het zand, onder de zon, met uitzicht op zee een beetje te mijmeren over hoe vrij en vanzelfsprekend het leven hier voelt.

En hoe relaxed dat eigenlijk is, want we krijgen regelmatig van Nederlandse gasten de vraag: "Hoe is het om als homostel in Zuid-Spanje te wonen?" Of: "Is het hier wel tolerant of worden jullie geaccepteerd?"

En eerlijk? Wij voelen ons vanuit die gedachte hier veel prettiger en meer op ons gemak dan in Nederland. In Nederland lijkt alles tegenwoordig te draaien om zichtbaarheid, inclusie en discussies erover.

Hier aan de kust merk je daar niets van, het ís er gewoon, zonder gedoe.

In Andalusië worden we niet “getolereerd” of “geaccepteerd” , we worden gewoon gezien als mensen. Punt. We zijn niet ‘anders’.

En dat maakt het leven hier zo prettig. Geen stempel. Geen uitleg.

Die ontspannen houding zie je overal terug. Op het strand, in het dorp, bij de bakker, in de tapasbar.

Mensen groeten, lachen, helpen, maken een praatje. Niet ondanks wie we zijn, maar gewoon omdat we erbij horen, net als iedereen.

In Nederland zien we dat het steeds vaker draait om zichtbaar zijn, om jezelf als groep te onderscheiden. De LGBTQ-gemeenschap wil terecht ruimte, maar door alle nadruk op al die labels en uitingen realiseer je meer afstand dan verbinding.

Je hoort vaak: “We willen geaccepteerd worden.”

Maar tegelijk wordt de nadruk gelegd op ‘anders zijn, een eigen community'

Wij willen dat niet.

Wij willen gewoon mens onder de mensen zijn, zoals we dat hier in Andalusië zijn.

En zoals we dat vroeger ook in Friesland al waren, waar weinig religieuze of culturele druk is.

In Nederland verandert dat. Je merkt dat bepaalde waarden, openheid, vrijheid, gelijkheid, niet meer vanzelfsprekend zijn.

Omdat sommige nieuwere culturen en religie die vrijheid verjagen en juist onder druk zetten.

Hier in Spanje, en zeker in Andalusië, voel je nog die luchtigheid.

Een prachtig voorbeeld is het nudistenstrand van Guadalmar, net buiten Málaga waar wij graag vertoeven.

Daar komen mensen van alle leeftijden, achtergronden, homo, hetero, gezinnen, stellen, alleenstaanden en complete families.

Iedereen ligt er naast elkaar, naakt of gekleed, zonder oordeel.

Niet erotisch, niet een taboe.

Gewoon jezelf kunnen zijn, letterlijk zonder opsmuk.

Spanje blijkt sinds de jaren ’80 een ontspannen nudismebeleid. Er zijn meer dan 400 officiële en gedoogde naaktstranden.

Naakt zijn is wettelijk toegestaan op elk openbaar strand, tenzij expliciet verboden.

En die houding voel je ook: het mag, het kan en niemand kijkt ervan op.

Ook in Torremolinos, waar regenboogvlaggen wapperen en er een levendige gay-scene is, voelt het niet als een aparte wereld.

We komen er graag, niet omdat we bij “de LGBTQ-groep” willen horen, maar omdat het daar allemaal gewoon door elkaar leeft.

Zichtbaar, ja. Maar niet afgescheiden. En dat maakt het zó ontspannen.

Vrijheid voelt hier juist zó vanzelfsprekend.

Geen gedoe, geen bewijsdrang, geen uitleg, geen discussie.

Gewoon jezelf zijn en dat is meer dan genoeg.