Teleurstellend

En toen werd het weer tijd om de jacht op huizen te heropenen en zouden we drie verrassende huizen moeten gaan bekijken, verrassend was het zeker, maar eigenlijk draaide het uit op 1 grote deceptie...

Aangekomen bij het eerste huis werden we ontvangen door een broodmagere Engelse dame genaamd Bobby, nee niet Bobby Eden, deze had namelijk geen tand meer in de mond...

Het huis was klein en leek in geen velden of wegen op de foto's welke in de presentatie te zien waren. De foto's waren veel ruimer en alles leek veel groter. We hadden vanaf minuut 1 geen gevoel en ik denk dat we binnen 10 minuten weer buiten stonden. De Engelse makelaar, Steve, welke wij al vaker hadden ontmoet kon ons wederom niet blij maken en we moesten er ook wel om lachen. Steve  grapte en zei, ooit verkoop ik jullie het huis van jullie dromen en hij reed vol gas weg op zijn motor!

Iets teleurgesteld en met veel tijd over reden we het dorp in. om de tijd te doden deden we een drankje op een lokaal terras en kletsen we wat met John, onze makelaar, over het wel en wee en het gedrag van de Spaanse makelaars onderling. Het blijft een ondoorgrondelijke wereld de Spaanse makelaardij en dat houdt men ook met elkaar liever in stand... De goeden daar gelaten natuurlijk.

Nadat we de drankjes op hadden vervolgden we de trip naar huis 2. Dit huis staat heel hoog op ons lijstje vanwege alle authentieke andalusische details en niet te vergeten de overweldigende trap van het huis naar het lager gelegen zwembad. Na in Guaro te zijn aangekomen draaiden we een klein weggetje op en stopten voor het hek van het landgoed(je). 

We liepen de oprit op en keken elkaar veelbelovend aan. Dit is gaaf, kijk die tuin, kijk daar verderop een glimp van het huis, wouw! De tuin stond vol palmen en diverse fruitbomen, ik ben er gek op, me gusta, zoals ze hier zouden zeggen! John en Gijs waren voorop gegaan, ik was aan het filmen, want ja er moet soms ook wat vastgelegd worden voor, ik zeg niet wat😉🤦‍♂️.

Ik kwam aan bij het huis een een uitnodigend poortje met een overweldigende trap geplaveid met flagstones leidde mij naar beneden naar het zwembad, toen ik in de bocht van te trap stond zag ik het zwembad en dacht eerst nog dat men het aan het vullen was, want het was half leeg. Toen ik verder naar beneden liep zette ik mijn zonnebril even af, kom er aanlopen en ben meteen hé-lé-maal niet blij! Ik hoorde John en Gijs al met de verkopend makelaar praten. Het ging over het zwembad en waarom deze niet vol zat. De makelaar maakte er een mooi verhaal van dat door de waterschaarste de bewoners het bad niet helemaal vulden want halfvol was ook prima. Echter na onze rondgang langs het bad zagen wij wel wat de echte reden zou moeten zijn. Het terras rondom het bad zat vol grote en diepe scheuren en bij beter kijken zagen we deze scheuren doorlopen in het bad en jawel op hoogte van de diepe scheur in het bad hield ook het waterpeil op... 

We liepen verder naar het huis en helaas werden we ook hier geconfronteerd met dezelfde nalatige staat van onderhoud en leek alles van ellende aan elkaar te hangen. We vielen van de ene in de andere verbazing met als kers op de taart de lucht van gekookte bedorve bloemkool uit 1 slaapkamer dat we dachten wie of wat ligt daar dood te gaan. Een huis met een vraagprijs van 6 ton waarvan je zeker nog 1,5 ton nodig hebt om het te herstellen, nee in geen 100 jaar. Ons top favoriete huis viel schaamtelijk van de ranglijst😥.

Op naar het 3e en laatste huis van deze dag. Een opknapper achter het mooie Álora. Bij aankomst treffen we dit keer een Nederlandse makelaar. Hij stapt uit en hij komt me ergens bekend voor. Hij stapt als eerste op John af en daarna naar Gijs. Gijs stelt zich voor en zonder na te denken zegt hij "goh, je hebt je kleren aan!" Toen viel bij mij het kwartje, de verkopend makelaar is Bert. Bert heeft samen met zijn man Thomas meegedaan aan " Ik Vertrek" en opende toen een naturisten B&B op de Campo van Álora https://www.npostart.nl/ik-vertrek/07-01-2023/AT_300003451

We lachten er met elkaar smakelijk om en Bert zei, het liefst doe ik dit ook naakt, maarja sommige dingen moeten nu eenmaal even anders...

 We gingen het terrein op en een grote tuin gaf haar geheimen bloot, vele fruitbomen en wederom palmbomen zover je kon kijken, hoe mooi! Binnen in het huis authentieke balken aan het plafond en kastjes in de muur welke ze "un lacena" noemden. Kastjes waar vroeger alles wat met eten te maken had in werd bewaard. Allemaal leuke details. 

Het huis was verder groot en hokkerig. Om hier iets van te maken moest er best veel gedaan worden. We gingen naar buiten en troffen daar niet veel soeps aan en we werden minder en minder blij. We hadden het wel weer gezien, bedankte de bewoner en ook Bert. Wij stapten bij John in de auto om terug te rijden naar Alhaurin el Grande. Onderweg hebben we alles nog eens goed doorgesproken en zijn we eigenlijk tot de slotsom gekomen dat het huis van donderdag toch wel een hele mooie buitenkans is.

In Alhaurin aangekomen hebben we gezamenlijk nog een drankje gedaan wat over de huizen gesproken en afgesproken dat we het laten bezinken en dat we zodra ons huis in Nederland is verkocht we definitieve stappen gaan zetten. Kortom vele stappen verder en nog steeds en weer opnieuw genoeg om over na te denken!